การขยายพื้นที่ปลูกยางไปในเขตปลูกยางใหม่ในช่วงปี พ.ศ.2547 - 2549 สถาบันวิจัยยาง และหน่วยงานของกรมวิชาการเกษตรได้ศึกษาเพื่อวิเคราะห์การเจริญเติบโตของยางในแต่ละสภาพแวดล้อม เพื่อใช้เป็นข้อมูลประกอบการจัดทำมาตรฐานการเจริญเติบโตของต้นยางในเขตปลูกยางใหม่เป็นฐานข้อมูลในการวางแผนเพิ่มผลผลิตยาง และชี้แนะให้เกษตรกรได้ตระหนักถึงผลเสียของการกรีดยางต้นเล็กจึงได้สำรวจสวนยาง 17 จังหวัดในเขตภาคเหนือ และ 19 จังหวัดในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ พบว่า การเจริญเติบโตของต้นยางในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนือมีขนาดเส้นรอบลำต้นต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐานการเจริญเติบโตของยางในเขตแห้งแล้ง 17% และ 12% ตามลำดับ ทำให้มีสวนยางที่ได้ขนาดเปิดกรีดคือ มีขนาดเส้นรอบลำต้น 50 ซม. วัดที่ระดับ 1.50 เมตร จากพื้นดิน และมีจำนวนต้นกรีดไม่น้อยกว่าร้อยละ 50 ของทั้งสวน โดยยางปลูกปี 2547 คาดว่าจะเริ่มเปิดกรีดยางได้ครั้งแรกในเดือนพฤษภาคม 2554 (ยางอายุ 7 ปี) มีจำนวนสวนยางที่ได้ขนาดเพียงร้อยละ 10 ของสวนยางทั้งหมด และจำนวนสวนยางอีกร้อยละ 11 เปิดกรีดในเดือนตุลาคม 2554 (ยางอายุ 7½ ปี) สำหรับสวนยางส่วนใหญ่ร้อยละ 79 จะเปิดกรีดได้ในเดือนพฤษภาคม 2555 (ยางอายุ 8 ปี) และพบว่า สวนยางในเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ปลูกปี 2547 และ 2548 มีจำนวนสวนที่เปิดกรีดแล้วร้อยละ 5 จากสวนยางทั้งหมด คิดเป็นพื้นที่ 19,751 ไร่ ในภาคเหนือส่วนใหญ่ยังไม่เปิดกรีด โดยสวนยางที่เปิดกรีดแล้วมีขนาดเส้นรอบลำต้นเฉลี่ย 32.1 ซม. ต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐานของสถาบันวิจัยยาง สำหรับการประเมินความเสียหายจากการกรีดยางต้นเล็กคือ การกรีดยางต้นขนาด 50 ซม. มีค่า NPV, B/C ratio และ IRR สูงสุดเมื่อเปรียบเทียบกับการกรีดยางต้นเล็ก ดังนั้นการกรีดยางต้นเล็กกว่า 45 ซม. ไม่คุ้มค่าการลงทุน ยิ่งเปิดกรีดยางต้นเล็กยิ่งทำให้เกษตรกรและประเทศชาติสูญเสียรายได้มากยิ่งขึ้น