วิจัยปริมาณสารพิษตกค้างของสไปโรมีซิเฟน (spiromesifen) ในพริกเพื่อกำหนดค่าปริมาณสูงสุด

[doa]

วิจัยปริมาณสารพิษตกค้างของสไปโรมีซิเฟน (spiromesifen) ในพริกเพื่อกำหนดค่าปริมาณสูงสุดของสารพิษตกค้าง
สุพัตรี หนูสังข์ จินตนา ภู่มงกุฎชัย ศศิณิฎา คงแช่มดี บุญทวีศักดิ์ บุญทวี ประพันธ์ เคนท้าว
กองวิจัยพัฒนาปัจจัยการผลิตทางการเกษตร

          ศึกษาการสลายตัวของสารตกค้างสไปโรมีซิเฟนในพริก เพื่อกำหนดค่าปริมาณสูงสุดของสารพิษตกค้างทำการทดลองในแปลงพริกทั้งหมด 3 แปลงทดลอง แต่ละแปลงแบ่งออกเป็น 2 แปลงทดลองย่อย คือ แปลงควบคุม (แปลงที่ไม่พ่นสไปโรมีซิเฟน) และแปลงที่มีการพ่นสารสไปโรมีซิเฟน 24% W/V SC ตามอัตราแนะนำในพริก คือ 30 มิลลิลิตรต่อน้ำ 20 ลิตร โดยพ่นสไปโรมีซิเฟน รวม 2 ครั้ง แต่ละครั้งห่างกัน 5 วัน สุ่มเก็บตัวอย่างพริกไปตรวจวิเคราะห์หาปริมาณสารตกค้างสไปโรมีซิเฟน ที่ระยะเวลา 0 1 3 5 7 10 14 และ 21 วัน ภายหลังการพ่นสารครั้งสุดท้าย โดยวิเคราะห์ด้วยเทคนิค Liquid Chromatography Tandem Mass Spectrometry (LC-MS/MS) ผลการศึกษาพบว่า ตรวจไม่พบสารตกค้างในทุกตัวอย่างจากแปลงควบคุม สำหรับแปลงทดลองที่มีการพ่นสารสไปโรมีซิเฟน พบสารตกค้างเฉลี่ย 0.02-0.74 0.02-0.60 และ 0.06-1.45 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม สำหรับแปลงที่ 1 แปลงที่ 2 และแปลงที่ 3 ตามลำดับ โดยผลการทดลองทั้ง 3 แปลงสอดคล้องกัน คือ เมื่อทิ้งระยะเวลาเก็บเกี่ยวนานขึ้นสารตกค้างสไปโรมีซิเฟนจะลดลง และสารตกค้างสไปโรมีซิเฟน ที่ 5 วัน มีปริมาณต่ำกว่าค่าปริมาณสูงสุดของสารพิษตกค้างที่ยอมให้มีได้ในผลผลิตทางการเกษตร (MRL) ของ Codex ที่กำหนดไว้ใน peppers คือ 0.5 มิลลิกรัมต่อกิโลกรัม

คำหลัก: ค่าปริมาณสารพิษตกค้างสูงสุด (MRL) สไปโรมีซิเฟน พริก